مقايسه اثرات هورمون‌های جنسی و اينترفرون در بروز حملات و شدت ناتوانی در بيماران مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس عود کننده – بهبود يابنده(RRMS)

معتمد, محمدرضا and فرشته‌نژاد, سید محمد and خالقی‌پناه, مهسان (2007) مقايسه اثرات هورمون‌های جنسی و اينترفرون در بروز حملات و شدت ناتوانی در بيماران مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس عود کننده – بهبود يابنده(RRMS). مجله علوم پزشکی رازی, 14 (56). pp. 157-164. ISSN 2228-7051

Preview

Text RJMS-v14n56p157-fa.pdf Download (291kB) | Preview

Abstract

زمينه و هدف: بيماری مولتيپل اسکلروزيس(MS=Multiple sclerosis)، شايع‌ترين بيماری دميليناتيو سيستم عصبی مرکزی و علت شايع ناتوانی در جوانان می‌باشد. تفاوت‌هايی که در سير بالينــی، انواع کلينيکی، پراکندگی جغرافيايی، پاسخ‌دهی به درمان و شيوع جنسی بيماری ديده می‌شود، دال بر وجود نقش عوامل مختلف و چندگانه در بروز اين بيماری می‌باشد. يکی از فاکتورهای مهم در سير بيماری MS، شيوع جنسی آن و تغييراتی است که به موازات نوسانات هورمون‌های جنسی در شدت حملات و علايم بيماری ديده می‌شود. تمامی اين شواهد بيانگر نقش احتمالی هورمون‌های جنسی در بيماری MS است. اين مطالعه به منظور ارزيابی اثرات درمانی هورمون‌های جنسی در سير نوع عودکننده- بهبوديابنده MS و مقايسه آن با درمان معمول با اينترفرون صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه به روش هم گروهی(Cohort) انجام شد. برای اين منظور، نهايتاً 39 بيمار زن که بر اساس معيارهای مک دونالد مبتلا به Relapsing/Remitting MS(RRMS) بودند، در مدت 32 ماه (از دی ماه 1380 تا مردادماه 1383) مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران در 4 گروه قابل تقسيم بودند: گروه A، شامل 11 بيمار که اينترفرون و هورمون جنسی را به صورت توام مصرف می‌کردند، گروه B، شامل 12 بيمار که فقط اينترفرون مصرف می‌کردند، گروه C، شامل 6 بيمار که فقط هورمون جنسی مصرف می‌کردند و گروه D(شاهد)، شامل 10 بيمار که اينترفرون و هورمون جنسی مصرف نکردند. در ابتدا و انتهای مطالعه، ميزان ناتوانی بيماران بر اساس جدول EDSS(Expanded disability status scale)، تعداد حملات و متغيرهای دموگرافيک در فرم‌های جمع‌آوری اطلاعات، ثبت و توسط نرم‌افزار آماری(version 11.5)SPSS آناليز گرديدنــد. در آناليــز داده‌هــا از شاخص‌های توصيفی و تستهای K.S، Paired T Test، Kruskal-Wallis، Mann-Whitney U و Correlation استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سنی بيماران 36/ 28 سال(36/8 SD=) بود که 9 نفر، مجرد و 30 نفر، ازدواج کرده بودند. بيش‌ترين و کمترين ميانگين تعداد حملات به ترتيب در گروه‌های D(5/2 حمله) و A(36/1 حمله) ديده شد. درآناليز تحليلی نيز ارتباط آماری معنی‌داری بين تعداد حملات و دريافت هورمون جنسی بدست آمد(013/0 P=). همچنين نتايج، نشان دهنده وجود اختلاف آماری معنی‌دار بين EDSS قبل و بعد از درمان(000/0 P= ) و نيز بين تغييرات EDSS با مصرف هورمون جنسی (019/0 P=) بود. اين در حالی است که درمان با اينترفرون فقط با تعداد حملات ارتباط آماری معنی‌داری داشت(033/0 P=) و با تغييرات EDSS ارتباطی نداشت(32/0 P=). نتيجه‌گيری: مطالعات مختلف، نتايج متناقضی را در مورد اثرات هورمون درمانی بر سير بيماری MS نشان داده‌اند. در صورتی که نتايج مطالعه حاضر، مطرح کننده نقش هورمون‌های جنسی در بيماری M‏S است و می‌توان گفت برقراری سطح بالای هورمون‌های جنسی بويژه استروژن(مانند زمان بارداری)، در کاهش حملات موثر است، ضمن آن که تجويز همزمان هورمون‌های جنسی و اينترفرون می‌تواند منجر به کاهش ميزان ناتوانی و کاستن از تعداد حملات شود.

Item Type:	Article
Uncontrolled Keywords:	مولتيپل اسکلروزيسMS،هورمون‌های جنسی، اينترفرون، EDSS
Subjects:	R Medicine > RC Internal medicine > RC0321 Neuroscience. Biological psychiatry. Neuropsychiatry
Divisions:	Other Journal > Razi Journal of Medical Sciences
Depositing User:	Touba Derakhshande
Date Deposited:	27 Nov 2014 14:27
Last Modified:	27 Nov 2014 14:27
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/1814

Actions (login required)

View Item