آغاز به‌کارگيری آزمون ساختار يافته عينی- بالينی روانپزشکی در ايران

تقوا, ارسيا (2007) آغاز به‌کارگيری آزمون ساختار يافته عينی- بالينی روانپزشکی در ايران. مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران, 13 (1). pp. 60-61. ISSN 1735-4315

Preview

Text ijpcp-v13n1p60-fa.pdf Download (132kB) | Preview

Abstract

آغاز کاربرد آزمون ساختار يافته عينی- بالينی1 (OSCE) روانپزشکی در ايران ضرورت بررسی اعتبار و پايايی آن را ضروری می‌نمود. کم‌کردن نقش شانس در انتخاب استاد يا امتحان‌گيرنده يا بيماری که قرار بود مورد مصاحبه قرار گيرد يکی از علت‌های بررسی گسترده‌تر OSCE بود (ليشنر2، سيسلر3 و هارپر4، 1986). افزون بر اين OSCE توانايی سنجش دامنه گسترده‌تری از مهارت‌های بالينی و نه يک يا چند مهارت محدود را داشت (اسلوان5، دانلی6 و شوارتز7، 1995). گرچه OSCE در بسياری از رشته‌های پزشکی به‌عنوان آزمونی استاندارد برای سنجش توانايی‌های بالينی به‌کار برده شده است (هاجز8، هانسون9، مک‌ناتان10 و رگهر11، 2002)، اما در روانپزشکی اين روند به آهستگی انجام شد (ساير12، هاجز، سانتوز13 و بلاک‌وود14، 2005). زمان معمول يک مصاحبه روانپزشکی 45-30 دقيقه‌ای امکان فشرده‌شدن در حوزه محدود آزمون OSCE را نداشت و در اين ميان نگرانی وجود داشت که مهارت‌هايی چون برقراری ارتباط به‌خوبی سنجيده نشود. اين دغدغه و برخی پرسش‌های ديگر گسترش OSCE را با محدوديت‌هايی روبرو ساخت (پارک15، چيبنال16، بلاسکی‌ويکز17 و فورمن18، 2004). در اين راستا پس از بررسی‌های مقدماتی برای اعتباريابی صوری و محتوايی OSCE روانپزشکی، بيشتر استادان پذيرفتند که نخستين آزمون کشوری آزمايشی ايرانی در مرداد 1383 در تهران برگزار شود. پس از برگزاری آزمون ياد شده، استادان و دستياران شرکت‌کننده طی يک نظرسنجی، هماهنگی مواد برگ آزمون19 با اهداف ايستگاه، توانايی ايستگاه در اندازه‌گيری مهارت عملی دستيار و نه صرفاً دانش تئوريک او و نقش‌آفرينی بيماران استانداردشده20 (SP) را در بيش از 90 درصد موارد هم‌چون بررسی انجام شده با دستياران روانپزشکی انگلستان (ساير و همکاران، 2005) خوب گزارش کردند. اين موفقيت، بررسی بيشتر اين روش را پس از رفع برخی نارسايی‌ها هم‌چون مشکلات اجرايی، آماده‌سازی ايستگاه‌ها، رازداری، مهياسازی سناريوها و ايستگاه‌ها طی زمانی کوتاه ضروری می‌نمود. دومين کارگاه و آزمون در آذر ماه 1384 در اصفهان برگزار گرديد. در اين آزمون 22 نفر دستيار شرکت داشتند. تعداد ايستگاه‌ها به‌منظور صرفه‌جويی در زمان از هشت ايستگاه به شش ايستگاه کاهش داده شد و برخلاف دوره گذشته بيماران استانداردشده از ميان استادان انتخاب شدند. در اين دوره تهيه سناريوها و برگ‌آزمون‌ها با دقت بيشتری مورد توجه قرار گرفت. گرچه بيماران استاندارد شده در اين آزمون از عملکرد خوبی برخوردار بودند اما به‌دليل شکايت دستياران از عدم امکان برقراری ارتباط مناسب با استادی که وی را می‌شناختند باعث شد برای دوره‌های آينده، به‌کارگيری استاد به‌عنوان بيمار منتفی گردد. سومين کارگاه، فروردين ماه 1385 در ساری برگزار گرديد. شمار ايستگاه‌ها هم‌چون دوره پيش شش ايستگاه تعيين گرديد، اما شمار دستياران شرکت‌کننده به 43 نفر افزايش يافت. آزمون با يک گروه بيماران استاندارد شده و طی يک روز برگزار شد. بيماران از ميان دستياران سال اول روانپزشکی و دانشجويان پزشکی داوطلب انتخاب گرديدند. افزون بر سپاس ويژه از برايان هاجز، يکی از شناخته‌شده‌ترين انديشمندان اين رشته در دنيا که با راهنمايی‌های ارزنده خود کمک زيادی به نويسندگان اين ويژه‌نامه نمود، خود را مديون لطف بسياری از استادان روانپزشکی کشور، به‌ويژه دکتر غلامرضا ميرسپاسی دبير محترم بورد روانپزشکی کشور می‌دانيم که در زمينه راه‌اندازی و گسترش OSCE کوشش و همکاری بسياری نمودند. اين بزرگواران که بی‌چشم‌داشتی در اين راه کوشيدند، شايد بخواهند آن را تلاشی برای فراهم نمودن امکان مساوی آزمون بالينی برای همه دستياران روانپزشکی بدانند. شايد با اين نگرش واگويی جمله‌ای از يکی از دستياران در ساری بی‌مناسبت نباشد: “هر OCSE بد، بهتر از يک غيرOSCE خوب است“.

Item Type:	Article
Subjects:	R Medicine > RC Internal medicine > RC0321 Neuroscience. Biological psychiatry. Neuropsychiatry
Divisions:	Other Journal > Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology
Depositing User:	سمیه باغبانی
Date Deposited:	27 Nov 2014 15:24
Last Modified:	27 Nov 2014 15:24
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/1942

Actions (login required)

View Item