بررسی اثر تغذيه زودرس بر علائم گوارشی بيماران تحت اعمال جراحی سزارين و هيسترکتومی

امينی, علی and مرتضوی, علی and نجومی, مرضیه (2005) بررسی اثر تغذيه زودرس بر علائم گوارشی بيماران تحت اعمال جراحی سزارين و هيسترکتومی. مجله علوم پزشکی رازی, 11 (44). pp. 895-900. ISSN 2228-7051

Preview

Text RJMS-v11n44p895-fa.pdf Download (202kB) | Preview

Abstract

از گذشته اعتقاد جراحان بر اين بوده است که بيماران پس از جراحی ژنيکولوژی از جمله سزارين و هيسترکتومی بايد تا مدتی از راه دهان مواد غذايی دريافت نکنند. امروزه به دنبال نتايج به دست آمده از کارآزمايی‌های بالينی، اين باور با چالش‌های جدی روبرو شده است. به خصوص آن که در برخی از مطالعات نشان داده شده که تغذيه دهانی زودرس در بيمارانی که تحت عمل جراحی دستگاه گوارش و کولورکتال قرار می‌گيرند، علاوه بر کمک به کاهش مدت اقامت بيمارستانی و کاهش هزينه‌ها، بی‌خطر نيز می‌باشد. با وجود اين نگرانی در مورد احتمال بروز ايلئوس به دنبال آغاز سريع تغذيه دهانی وجود دارد. هدف از اين مطالعه، مقايسه علائم گوارشی و تحمل بيماران نسبت به شروع زودرس تغذيه از راه دهان بعد از عمل جراحی سزارين و هيسترکتومی بوده است. در اين پژوهش 122 زن سالم که تحت عمل سزارين و هيسترکتومی شکمی در بيمارستان فيروزگر طی مدت 7 ماه قرار گرفته بودند، توسط يک مطالعه کارآزمايی بالينی تصادفی (Randomized controlled trial) بررسی شدند. اين بيماران به طور تصادفی در 2 گروه شروع تغذيه به طور زودرس(60 نفر) و ديررس(62 نفر) قرار گرفتند. در گروه تغذيه زودرس مايعات رقيق از حدود 6 ساعت بعد از عمل شروع شد و پس از تحمل 500 ميلی‌ليتر از مايعات، رژيم معمولی آغاز گرديد. همين برنامه غذايی در طول 12 تا 24 ساعت بعد از عمل، در گروه با تغذيه ديررس شروع شد. معيارهای خروج از طرح شامل سابقه بدخيمی، بيماری‌های انسدادی و التهابی روده و صدمات و دست‌کاری‌های بيش از حد روده بود. بيماران به طور روزانه از نظر صداهای روده‌ای، خروج گاز، حرکات روده، احساس گرسنگی، تهوع و استفراغ ارزيابی می‌شدند و از نظر مدت بستری در بيمارستان و بروز تهوع و استفراغ و عوارض بعد از عمل مورد مقايسه قرار گرفتند. از آزمون‌های chi-square، t-test و Fisher’s exact test جهت تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد. با توجه به نتايج به دست آمده مشخصات دموگرافيک 2 گروه از نظر آماری تفاوتی نداشت. از نظر طول مدت بستری در بيمارستان و بروز ايلئوس خفيف نيز تفاوت معنی‌داری ديده نشد. در گروه با تغذيه زودرس، تهوع و استفراغ به ميزان بيش‌تری ديده شد(40% در برابر 19%). به طور متوسط، در گروه با تغذيه زودرس، رژيم معمولی 4 ساعت زودتر نسبت به گروه ديگر تحمل شد(9/20 ساعت در برابر 0/24 ساعت) که اين اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود. گروه با تغذيه زودرس در مدت کوتاه‌تری، اولين حرکات روده، اولين خروج گاز و دفع مدفوع را پس از عمل داشتند اما اين اختلاف‌ها از نظر آماری معنی‌دار نبود. به عنوان نتيجه‌گيری کلی می‌توان گفت رژيم تغذيه زودرس پس از عمل جراحی سزارين و هيسترکتومی زودتر تحمل شده و سبب برگشت سريع‌تر به رژيم غذايی معمولی و عادت‌های مزاجی می‌شود.

Item Type:	Article
Uncontrolled Keywords:	تغذيه زودرس، سزارين، هيسترکتومی، ايلئوس
Subjects:	WP Gynecology
Divisions:	Other Journal > Razi Journal of Medical Sciences
Depositing User:	Touba Derakhshande
Date Deposited:	16 Dec 2014 07:49
Last Modified:	08 Jul 2017 08:58
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/2232

Actions (login required)

View Item