بررسی چگونگی يادگيری مهارت‌های ارتباطی پزشک ـ بيمار در دانشگاه علوم پزشکی ايران و کرمانشاه: از ديدگاه کارآموزان و کارورزان و اساتيد

سلطانی عربشاهی, سید کامران and عجمی, آزیتا and سيابانی, ثریا (2004) بررسی چگونگی يادگيری مهارت‌های ارتباطی پزشک ـ بيمار در دانشگاه علوم پزشکی ايران و کرمانشاه: از ديدگاه کارآموزان و کارورزان و اساتيد. مجله علوم پزشکی رازی, 11 (40). pp. 223-229. ISSN 2228-7051

Preview

Text RJMS-v11n40p223-fa.pdf Download (279kB) | Preview

Abstract

در سال‌های اخير بر برقراری “ارتباط بين فردي” مؤثر ميان پزشک و بيمار تأکيد و توجه روزافزونی شده است. مهارت‌های ارتباطی يکی از اجزای اصلی صلاحيت‌های بالينی به شمار مي‎رود که برای تشخيص صحيح و تبعيت بيمار از اقدامات درمانی کمک کننده می‌باشد. پزشک توسط مهارت‌های ارتباطی قادر خواهد بود در ارائه اطلاعات و اخبار ناگوار به بيمار يا اطرافيان او، غلبه بر خشم و ناراحتی بيمار، کمک به بيماران مزمن و در آستانه مرگ، عمل‌کرد بهتری از خود نشان دهد. هدف از اين پژوهش بررسی چگونگی يادگيری اين گونه مهارت‌ها با استفاده از نظر اساتيد و دانشجويان در 2 دانشگاه علوم پزشکی ايران و کرمانشاه بوده است تا بتوان از آن برای تدوين برنامه‎های درسی استفاده کرد. در اين مطالعه توصيفی ـ تحليلی يک پرسش‌نامه خود ايفا به منظور بررسی يادگيری دانشجويان و کارورزان طراحی شد که کارآموزان، کارورزان و اساتيد 2 دانشگاه (در 4 بخش داخلی، زنان، کودکان، جراحی) پس از مطالعه آزمايشی به آن پاسخ دادند. تعداد کارآموز، کارورز و استاد در دانشگاه علوم پزشکی ايران به ترتيب 185، 127، 14 نفر و در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه به همان ترتيب 63، 61، 30 نفر بود(به طور کلی 446 دانشجو و 45 استاد بالينی در هر دو دانشگاه). از اين تعداد 130 نفر مربوط به بخش داخلی، 96 نفر بخش جراحی، 74 نفر بخش زنان، 146 نفر بخش کودکان بودند. براساس نتايج به دست آمده 3/56% از دانشجويان از اين گونه مهارت‌ها آگاهی داشتند اما 7/43% از آن‌ها بي‎اطلاع بودند که اين تفاوت 000/0=P معني‎دار بود. اولين تجربه ارتباط با بيمار از نظر کارآموزان و کارورزان و اساتيد در بخش و بر بالين بيمار بوده است(5/72%) و پس از آن در کلاس درس بيمارستان(5/11%) و در مرتبه بعدی در اورژانس و درمانگاه (هرکدام 8%) ذکر گرديد. تأثير حضور استاد و دستيار در يادگيری مهارت‌ها از سوی دانشجويان هر دو دانشگاه به ترتيب بسيار زياد و زياد ارزيابی شد. در زمينه چگونگی يادگيری مهارت‌ها، اساتيد در هر دو دانشگاه ايران و کرمانشاه به ترتيب بيش‌ترين امتياز را به مشاهده رفتار استاد ( 4/71% و 7/76% )و پس از آن به مشاهده رفتار دستيار (9/42% و 7/66% ) دادند. ساير روش‌های يادگيری مانند مشاهده فيلم و منابع راهنما يا مشاهده ايفای نقش از نظر کارورزان، کارآموزان و حتی اساتيد کم‌تر از 50% امتياز را به خود اختصاص داده‎ بود. با توجه به نتايج به دست آمده از اين پژوهش به نظر مي‎رسد که روش‌های ياددهی و يادگيری مهارت‌های ارتباطی بايد در دانشکده‎های پزشکی مورد تأکيد بيش‌تری قرار گيرد و برنامه‎های آموزش مهارت‌های ارتباطی برای کارآموزان و کارورزان در نظر گرفته شود. علاوه بر آن اساتيد بايد نقش فعال‌تری را در ياددهی مهارت‌ها در اين 2 دانشگاه ايفا کنند.

Item Type:	Article
Uncontrolled Keywords:	ارتباط پزشک ـ بيمار، مهارت‌های ارتباطی، يادگيری، بخش بالينی
Subjects:	R Medicine > R Medicine (General)
Divisions:	Other Journal > Razi Journal of Medical Sciences
Depositing User:	Touba Derakhshande
Date Deposited:	30 Dec 2014 07:55
Last Modified:	30 Dec 2014 07:55
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/2367

Actions (login required)

View Item