بررسی زمان‌بندی و سطح فعاليت الکتريکی عضلات اطراف مفصل زانو در الگوهای حرکتی فعال و واکنشی در مردان سالم

جعفری, حسن and شاه‌حسينی, غلامرضا and ابراهيمی, اسماعیل and شاطرزاده يزدي, محمدجعفر (2003) بررسی زمان‌بندی و سطح فعاليت الکتريکی عضلات اطراف مفصل زانو در الگوهای حرکتی فعال و واکنشی در مردان سالم. مجله علوم پزشکی رازی, 10 (35). pp. 361-370. ISSN 2228-7051

Preview

Text RJMS-v10n35p361-fa.pdf Download (743kB) | Preview

Abstract

در نگرش جديد به عوامل کنترل حرکتی و نقش عوامل عصبی عضلانی، ديگر توانايی توليد نيرو در عضله به عنوان تنها عامل مهم نبوده، بلکه ميزان سرعت، آمادگی سيستم عصبی عضلانی و نوع الگو و همکاری(synergy) عضلات در به کارگيری آنها به عنوان عوامل مهمتر در کنترل حرکت، ايجاد ثبات لحظه به لحظه و جلوگيری از صدمه به مفاصل بسيار حائز اهميت می‌باشند. هدف از اين مطالعه سنجش و تعيين زمان‌بندی و سطح فعاليت الکتريکی عضلات اطراف مفصل زانو (پهن داخلی و خارجی، رکتوس فموريس، همسترينگ داخلی و خارجی و گاسترکنميوس) با کاربرد الکتروميوگرافی سطحی برای شناسايی و بررسی نحوه فعاليت و به کارگيری اين عضلات در يک سری الگوهای حرکتی فعال و واکنشی بوده است. اين تحقيق به روش شبه تجربی روی 40 نفر از افراد سالم و جوان در دامنه سنی 20 تا 30 سال با ميانگين سنی 36/25 انجام شد. اين افراد به روش نمونه‌گيری ساده انتخاب شدند و بطور متوالی و با ترتيب تصادفی در معرض الگوهای حرکتی قرار گرفتند و در حين اين کار ثبت الکتروميوگرافی از عضلات صورت گرفت. ثبت الکتروميوگرافی در جهت سنجش زمان شروع فعاليت و سطح فعاليت الکتريکی عضلانی (اندازه گيری شاخص IAV)در تمام الگوهای حرکتی روی افراد مورد مطالعه انجام شد. الگوهای حرکتی در 3 گروه قرار داشتند، الگوی حرکات فعال شامل FSU و LSU، الگوهای حرکتی انفجاری شامل پرش عمودی و پرش به جلو و الگوهای حرکتی واکنشی (بهم ريختگی زاويه‌ای سطح اتکا) شامل بهم ريختگی قدامی با زانوی صاف و خم و بهم ريختگی خلفی با زانوی صاف و خم بود که از 6 عضله مورد مطالعه به صورت سطحی سيگنال الکتروميوگرافی ثبت گرديد. براساس نتايج به دست آمده اغلب عضلات در حرکات واکنشی بطور معنی داری سريعتر از حرکات فعال وارد عمل شدند. عضله VM در حرکت بهم ريختگی قدامی 6/182 ميلی ثانيه سريعتر از حرکت FSU وارد عمل شد(0001/0‍P<) و عضله مديال همسترينگ 5/279 ميلی ثانيه سريعتر عمل نمود. عضله گاستروکنميوس در حرکت پرش به جلو 154/23 ميکروولت فعاليت داشت در حالی که در حرکت FSU در فاز بالا رفتن، فعاليت آن 46/5 ميکروولت بود. عضلات VM و VL در بهم ريختگی قدامی بطور معنی‌داری سريعتر از عضلات خلفی وارد عمل می‌شوند. برای مثال عضله فعاليت VM 3/23 ميلی ثانيه سريعتر از MH بود. در حالی که در حرکات با بهم ريختگی خلفی نتيجه عکس شده و عضلات خلفی سريعتر عمل کردند. عضله همسترينگ داخلی در تمام حرکات واکنشی با سطح فعاليت بيشتری نسبت به همسترينگ خارجی و نسبت به خودش در حرکات فعال وارد عمل می‌شود. در حرکت بهم ريختگی خلفی سطح اتکا، عضله MH 2/7 ميکروولت بيشتر از عضله LH فعاليت داشت. نتايج نشان داد که حرکات يادگيری شده از کارايی بالاتری در تصميم‌گيری CNS در جهت انتخاب الگوی حرکتی برخوردار می‌باشد و فعاليتهای غيرضروری عضلانی، کمتر صورت می‌گيرد. عضله گاستروکنميوس نقش برجسته‌ای را در حرکات انفجاری و همچنين بهم ريختگی خلفی سطح اتکا دارد که حتی از ميزان فعاليت عضلات VM و VL نيز در اين حرکات بيشتر می‌باشد. نقش عضله همسترينگ داخلی در حرکات واکنشی کاملاً واضح بوده و بطور بارزی بيش از عضله همسترينگ خارجی است. اين عضله می‌تواند به عنوان يک فعال ساز سيستم کنترل وضعيت و ثبات دهنده لگن و تنه در بهم ريختگی بدن، حتی از ناحيه مچ پا، عمل کند.

Item Type:	Article
Uncontrolled Keywords:	الکتروميوگرافی سطحی، بهم‌ريختگی تعادل، کنترل عصبی عضلانی،حرکت واکنشی
Subjects:	R Medicine > R Medicine (General)
Divisions:	Other Journal > Razi Journal of Medical Sciences
Depositing User:	Touba Derakhshande
Date Deposited:	11 Jan 2015 04:09
Last Modified:	11 Jan 2015 04:09
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/2526

Actions (login required)

View Item