عمرانی‌پور, رامش and کلهر, محسن and ربانی, عباس and امینیان, علی and نصیری طوسی, محسن and عبداللهی, علیرضا and انسانی, فرشته (2010) بررسی میزان دی ـ دایمر پلاسما و تعدادی از فاکتورهای خونی در بیماران مبتلا به سرطان معده و مقایسه با گروه شاهد در بیمارستان امام خمینی تهران در سال‌های 1385 و 1386. نشریه جراحی ایران, 18 (1). pp. 22-29. ISSN 1735-4099
|
Text
af_26354523 Di Dimer-Dr.Omranipour.pdf Download (215kB) | Preview |
Abstract
زمینه و هدف: با توجه به اینکه مطالعات انجام شده قبلی نشان داده بود که اختلالات تست‌های انعقادی و فاکتورهای فیبرینولیز با بدخیمی‌های گوناگون و میزان پیشرفت آنها مرتبط هستند، مطالعه‌ای جهت اندازه‌گیری سطح این فاکتورهای خونی از جمله دی ـ دایمر، فیبرینوژن، تست‌های انعقادی و ارتباط آنها با وجود و گستردگی سرطان معده که در کشور ما شیوع قابل توجهی دارد، طراحی شد تا از نتایج احتمالی این ارزیابی، جهت تشخیص وجود و عوامل مرتبط با گستردگی تومور استفاده گردد. مواد و روش‌ها: 114 بیمار دچار آدنوکارسینوم معده به عنوان گروه بیمار و 114 بیمار دچار بیماری‌های خوش خیم معده به عنوان گروه کنترل در یک مطالعه تحلیلی آینده‌نگر مورد ـ شاهدی وارد گردیدند و میزان فاکتورهای دی ـ دایمر، فیبرینوژن، هموگلوبین، پلاکت، WBC،PT و PTT 24 ساعت قبل از انجام عمل جراحی و یا انجام آندوسکوپی فوقانی دستگاه گوارش، اندازه‌گیری شد. مرحله (Stage) سرطان معده، پس از عمل جراحی به وسیله آزمایش پاتولوژی طبق پروتکل AJCC (کمیتة مشترک سرطان در آمریکا) تعیین گردید. یافته‌ها: میـزان دی ـ دایمر، فیبرینوژن، همـوگلوبین، PTT و نیز شمـارش پلاکت به طور معنی‌داری با وجود آدنوکارسینوم معده مرتبط بودند. این ارتبـاط بر اساس نتـایج آنالیـز رگرسیون لجستیـک در مـورد میزان دی ـ دایمر و فیبرینوژن و اشکال غیر طبیعی پلاکت قوی‌تر بود. میزان دی ـ دایمر پلاسما به طور معنی‌داری با مرحله تومور و قابل رزکسیون بودن آن و نیز وجود متاستاز دوردست ارتباط داشت، در حالیکه بین میزان این فاکتورها و گسترش درگیری عقده‌های لنفاوی، نوع و محل تومور در معده رابطة معنی‌دار آماری پیدا نشد. همچنین بین میزان PT و نیز شمارش لوکوسیت‌ها با وجود کانسر معده رابطة معنی‌دار آماری به دست نیامد. در این مطالعه، نقطة برش (Cut-Off Point) مثبت بودن برای میزان دی ـ دایمر،mg/lit 15/0 و برای میزان فیبرینوژن، mg/dl 400 به دست آمد، که بر این اساس حساسیت دی ـ دایمر در تشخیص سرطان معده برابر با 54% و ویژگی آن برابر با 84% و نیز حساسیت فیبرینوژن در این زمینه برابر با 79% و ویژگی آن برابر با 63% محاسبه گردید. نتیجه‌گیـری: میزان دی ـ دایمر پلاسما می‌تواند هم به عنوان فاکتور کمک تشخیصی و هم به عنوان یک فاکتور پیشگویی‌کننده در مورد پیشرفته بودن تومور معده مد نظرقرارگیرد. میزان فیبرینوژن پلاسما و وجود اشکال غیر طبیعی پلاکت در اسمیر خون محیطی می‌توانند به عنوان فاکتور تشخیصی در کانسر معده بکار روند.
| Item Type: | Article |
|---|---|
| Uncontrolled Keywords: | دی ـ دایمر، فیبرینوژن، پلاکت، سرطان معده |
| Subjects: | R Medicine > RD Surgery |
| Divisions: | Other Journal > Iranian Journal of Surgery |
| Depositing User: | سمیه باغبانی |
| Date Deposited: | 13 Jun 2015 09:57 |
| Last Modified: | 13 Jun 2015 09:57 |
| URI: | http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/3668 |
Actions (login required)
 |
View Item |
