تاثير برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 شهر اصفهان

شجاعی زاده, داود and طل, آذر and شريفی راد, غلامرضا and الحانی, فاطمه (2013) تاثير برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 شهر اصفهان. مجله علوم پزشکی رازی, 20 (107). pp. 18-31. ISSN 2228-7051

Preview

Text RJMS-v20n107p18-fa.pdf Download (368kB) | Preview

Abstract

زمينه و هدف : توانمندسازی بيمار به عنوان يک برنامه موثر در راستای آموزش خود مراقبتی و تغيير رفتار در مراقبت ديابت محسوب می گردد. اين مطالعه به بررسی ارزشيابی الگوی توانمندسازی بر ارتقاء رفتارهای خود مراقبتی در بيماران ديابتی نوع 2 شهر اصفهان می پردازد. روش کار : اين مطالعه از نوع کارآزمايی بالينی شاهد دار بود که 140 بيمار در دو گروه مداخله و مقايسه پس از انجام پيش آزمون با انجام تخصيص تصادفی وارد شدند. در مرحله پيش آزمون، کليه اطلاعات دموگرافيک و مرتبط با سلامت و بيماری از بيماران اخذ گرديد. سپس افراد گروه مداخله، در پنج گروه چهارده نفری تقسيم شده و در برنامه توانمندسازی با استفاده از استراتژی حل مسئله گروهی و حمايت همسالان که بر اساس سازه های مدل طراحی شده بود، شرکت نمودند. افراد گروه مقايسه آموزش رايج مرکز را طبق روال قبل ادامه دادند و به صورت جداگانه بدون تماس با گروه مداخله به تکميل پرسش نامه ها اقدام نمودند. اهداف توانمندسازی در اين مطالعه با مفهوم خودمراقبتی مورد بررسی قرار گرفت. در پيگيری بلافاصله و سه ماه بعد ابزار خودمراقبتی ديابت بررسی گرديد. برای تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه5/11و آزمون های آماری توصيفی و استنباطی استفاده شد. يافته ها: دو گروه از نظر متغيرهای دموگرافيک با يکديگر تفاوت معناداری نداشتند (05/0 < p ). مقياس خودمراقبتی کلی در گروه مداخله معنی دار بود،اما در گروه مقايسه و بين دو گروه اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت (05/0 < p ). در مورد خرده مقياس های خودمراقبتی ديابت، رعايت تغذيه در گروه مداخله و بين دو گروه در پس آزمون دوم (پيگيری سه ماهه) ارتباط معنيداری داشت (03/0 = p )، فعاليت بدنی در دو گروه معنی دار بود (001/0 < p ) و بين دو گروه بين دو گروه اين تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. خرده مقياس های خودپايشی، رعايت رژيم دارويی و مراقبت از پا در گروه مداخله تفاوت معنی داری داشتند (001/0 < p )، اما در بين دو گروه اين تفاوت معنی دار نبود (05/0 < p ). خرده مقياس استعمال دخانيات در گروه مداخله تفاوت معنی داری داشت (03/0 = p ) و تنها در پس آزمون دوم بين دو گروه اختلاف معنی دار آماری مشاهده گرديد. نتيجه ‌ گيری : نتايج مطالعه نشان داد که آموزش مبتنی بر الگوی توانمندسازی در گروه مداخله با استراتژی های حل مسئله گروهی و گروه همسالان دارای اثر بخشی در مقايسه با آموزش های رايج ديابت در برخی از خرده مقياس ها می باشد.

Item Type:	Article
Uncontrolled Keywords:	برنامه آموزشی، الگوی توانمندسازی، خودمراقبتی، دیابت نوع 2
Subjects:	R Medicine > R Medicine (General)
Divisions:	Other Journal > Razi Journal of Medical Sciences
Depositing User:	Touba Derakhshande
Date Deposited:	27 Aug 2014 07:38
Last Modified:	27 Aug 2014 07:38
URI:	http://eprints.bpums.ac.ir/id/eprint/714

Actions (login required)

View Item